Διατροφή και μεταμόσχευση.

Abstract

Η μεταμόσχευση υγιών οργάνων και ιστών σε αντικατάσταση νοσούντων αποτελεί ολοένα αυξανόμενη αποτελεσματική και συνηθισμένη θεραπεία. Η πρόοδος που έχει επιτευχθεί στην ανοσοκαταστολή έχει μειώσει δραστικά την απόρριψη των μοσχευμάτων. Αν το μεταμοσχευμένο όργανο ή ο μεταμοσχευμένος ιστός είναι αλλογενής (από ένα άτομο σε άλλο), αυτόλογος (από το ίδιο το άτομο) ή ακόμη και ετερόλογος (από ζώο σε άνθρωπο), οι δέκτες μοσχευμάτων αντιμετωπίζουν κοινά προβλήματα και κοινές ανησυχίες σχετικά με τη διατροφή. Η προσοχή και η άριστη παρέμβαση διάθρεψης πριν από τη μεταμόσχευση, αμέσως μετά τη μεταμόσχευση και μακροπρόθεσμα μετά τη μεταμόσχευση μπορούν να μειώσουν τις επιπλοκές και να βελτιώσουν τη νοσηρότητα στους ασθενείς. Όταν η ανοσοκαταστολή βρίσκεται στην κορύφωσή της, συχνά χρησιμοποιείται μια διαιτητική αγωγή χαμηλού μικροβιακού φορτίου. Στη συνέχεια, εκείνες οι δραστηριότητες που ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο τροφικής δηλητηρίασης συνεχίζονται. Η συνεχιζόμενη παρακολούθηση για αλληλεπιδράσεις των φαρμάκων με τις θρεπτικές ουσίες θα πρέπει να πραγματοποιείται τακτικά. Η διαιτητική αγωγή μπορεί τότε να προσαρμοστεί όπως χρειάζεται για να αποτρέπει πιθανά διατροφικά προβλήματα και να ανταποκριθεί στις άμεσες και τις μακροπρόθεσμες ανάγκες του ασθενή. Σε αυτή τη βιβλιογραφικη έρευνα πρόκειται να εξεταστούν η αξιολόγηση και η διαχείριση της διατροφής των ασθενών σε τέσσερα ζωτικά όργανα: νεφρα, ήπαρ, καρδιας και μυελού των οστών. Η αξιολόγηση και η διαχείριση της διατροφής του μεταμοσχευμένου ασθενή μπορεί να εξεταστεί σε τρεις φάσεις: (1) πριν από τη μεταμόσχευση, (2) αμέσως μετά τη μεταμόσχευση (περίπου δύο μήνες) και (3) μακροπρόθεσμα μετά τη μεταμόσχευση

The transplantation of healthy bodies and tissues in replacement mal constitutes continuously increasing effective and usual treatment. The progress that has been achieved in immunosuppression has decreased drastically the reject of grafts. If the grafting body or the grafting tissue is allograft (from an individual to another), autograft (from himself the individual) or even xenograft (from animal in person), the receptors of grafts face common problems and common concerns with regard to the diet. The attention and the most excellent intervention of nutrition before the transplantation, immediately afterwards the transplantation and in the long-term afterwards the transplantation can decrease the complications and improve the morbidity in the patients. When immunosuppression it is often found in its peak, is used a dietetic treatment of low microbiological value. Then, those activities that minimise the danger of trophic poisoning are continued. The continuing follow-up for interactions of medicines with the nutritious substances should be realised regularly. The dietetic treatment can then be adapted as it needs in order to it deters likely alimentary problems and it corresponds in the direct and long-term needs of patient. In this bibliographic research it is are examined the evaluation and the management of nutrition of grafted patients in four vital organs: kidneys, liver, heart and marrow of bones. The evaluation and the management of dietetic nutrition in grafted patient can be examined in three phases: (1) before the transplantation, (2) immediately afterwards the transplantation (roughly two months) and (3) in the long-terms afterwards the transplantation.