Φόρος προστιθέμενης αξίας και αποτέλεσμα τέλους χρήσης.

Abstract

Ο Φόρος Προστιθέμενης Αξίας ( Φ.Π.Α.) είναι ένας γενικός έμμεσος φόρος που επιβαρύνει την εγχώρια κατανάλωση και επιβάλλεται σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας. Επιβάλλει ίση φορολογική μεταχείριση σε όλα τα προϊόντα, εγχώρια και εισαγόμενα. Πρόκειται για φόρο κύκλου εργασιών και επιρρίπτεται από τον κατά νόμο υπόχρεο σε βάρος του αντισυμβαλλομένου. Καταβάλλεται τμηματικά σε κάθε στάδιο συναλλαγής στην προστιθέμενη αξία και επιρρίπτεται ολόκληρος στην τελική κατανάλωση. Με αυτόν τον τρόπο κάθε βαθμίδα παραγωγής ή συναλλαγής φορολογείται κατ' αποτέλεσμα μόνο ως προς το επιπλέον τίμημα που εισπράττει ο προμηθευτής, δηλαδή ως προς την αξία που προστίθεται στο αγαθό κατά την κάθε βαθμίδα επεξεργασίας του. Ο Φ.Π.Α. καθιερώθηκε στην Ελλάδα με το νόμο 1642/86 την 1η Ιανουαρίου του 1987. μετά από προηγηθείσα απόφαση του τότε Υπουργού Οικονομικών Δημήτρη Τσοβόλα και ο συντελεστής του ήταν 18%. Αρχικά η εφαρμογή του προκάλεσε αρρυθμία στην αγορά. Στηρίζεται στο κοινοτικό πλαίσιο, τις διατάξεις του οποίου η Ελλάδα ήταν υποχρεωμένη να ενσωματώσει στο εσωτερικό της δίκαιο, σύμφωνα με τη συνθήκη προσχώρησης της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πρώην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Το καθεστώς του Φ.Π.Α. θεωρείται η μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση της μεταπολεμικής περιόδου στην Ελλάδα και παρουσιάζει αρκετά πλεονεκτήματα σε σχέση με τους φόρους που αντικατέστησε. Ο αρχικός αυτός νόμος έχει υποστεί πολλές τροποποιήσεις και συμπληρώσεις από τότε με διάφορους νόμους και υπουργικές αποφάσεις. Αυτό είχε σαν συνέπεια να είναι δύσκολη η εφαρμογή των διατάξεων αυτών. Κρίθηκε τότε αναγκαίο να κωδικοποιηθούν όλοι αυτοί οι νόμοι σε ένα ενιαίο κείμενο. Αυτό πραγματοποιήθηκε με το νόμο 2859/2000. Αξίζει να επισημάνουμε μία σημαντική μεταβολή στο βασικό νόμο του ΦΠΑ επήλθε στις 1.1.93 , οπότε και άνοιξαν τα φορολογικά σύνορα μεταξύ των κρατών- μελών της κοινότητας. Αποτέλεσμα αυτής είναι το μεταβατικό καθεστώς, το οποίο σημαίνει την ελεύθερη κυκλοφορία κάποιων προϊόντων