Απόψεις φοιτητών/τριων νοσηλευτικής και κοινωνικής εργασίας του ΤΕΙ Κρήτης για την σωματική τιμωρία ως μέσο διαπαιδαγώγησης.

Abstract

Η παρούσα εργασία έχει στόχο να διερευνήσει και να καταγράψει τις απόψεις των φοιτητών Νοσηλευτικής και Κοινωνικής Εργασίας του ΤΕΙ Κρήτης, σχετικά με τη χρήση σωματικής τιμωρίας ως μέσο διαπαιδαγώγησης. Τιμωρία θεωρείται η συμπεριφορά των γονιών όταν αυτοί θέτουν στο παιδί ποινές, χρησιμοποιούν αυστηρότητα, καταπίεση, επίκριση ή του αφαιρούν κάποια προνόμια ή ακόμη δεν ενισχύουν την επιθυμητή συμπεριφορά του παιδιού. Η τιμωρία έχει ως αποτέλεσμα το παιδί να αποφεύγει τις συμπεριφορές εκείνες που τις επιφέρουν, εφόσον συνδέονται γνωστικά με την απαγορευμένη συμπεριφορά και λειτουργούν ανασταλτικά σε μελλοντική εμφάνιση της επιθυμίας για επανάληψη της πράξης που έχει τιμωρηθεί. Δηλαδή σταδιακά παρατηρείται μείωση της έντασης, επιμονής και συχνότητας της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς. Ως σωματική τιμωρία ορίζεται η σκόπιμη πρόκληση αισθημάτων πόνου στο παιδί (Gershoff, 2002; Baumrind, 2008). Οι σωματικές τιμωρίες περιλαμβάνουν τον ξυλοδαρμό, τα χαστούκια και γενικότερα κάθε μορφή βίαιης σωματικής επαφής από τους γονείς ή άλλους ενήλικες προς τα παιδιά τους (Καναβιτσάς, 2012). Για να διακριθεί η σωματική κακοποίηση του παιδιού, από τη σωματική τιμωρία, υπάρχουν κάποια διαγνωστικά χαρακτηριστικά της παιδικής σωματικής κακοποίησης. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, υπήρχε και στην Ελλάδα η άποψη ότι οι γονείς δεν κακοποιούν τα παιδιά τους. Ωστόσο η σωματική κακοποίηση αποτελεί μια παθολογική κατάσταση η οποία είναι, συχνή, υποτροπιάζουσα, οδηγεί πολλές φορές σε θάνατο, προκαλεί πολύ συχνά περιπτώσεις αναπηρίας, είναι, όμως, ιάσιμη και μπορεί να προληφθεί.