Γνώσεις, στάσεις και πρακτικές των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού Ηρακλείου Κρήτης σχετικά με την παιδική κακοποίηση.

Abstract

Η παιδική κακοποίηση είναι ένα φαινόμενο με σημαντικές επιπτώσεις στο παιδί, στην οικογένεια και στην κοινωνία. Ο ρόλος των εκπαιδευτικών στην πρόληψη και αντιμετώπιση του φαινομένου είναι καταλυτικός και σύμφωνα με το Νόμο 3500/06 η αναφορά πιθανών περιπτώσεων παιδικής κακοποίησης είναι υποχρεωτική. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση της ετοιμότητας των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης να αναγνωρίσουν και να αντιμετωπίσουν την παιδική κακοποίηση. Συγκεκριμένα, η μελέτη πραγματεύεται τις γνώσεις, τις στάσεις και τις πρακτικές των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Ηρακλείου Κρήτης. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 140 εκπαιδευτικών, ανδρών και γυναικών, ηλικίας 21-58 ετών, κατοίκων του νομού Ηρακλείου. Πραγματοποιήθηκε δειγματοληψία κατά συστάδες. Για τις ανάγκες της δειγματοληψίας καταρτίστηκε κατάλογος με τα δημοτικά σχολεία του Νομού (n=50) και τον αριθμό των εκπαιδευτικών που υπηρετούν σε καθένα από αυτά. Από το σύνολο των δημοτικών σχολείων που υπήρχαν στο Νομό επιλέχθηκε τυχαία ένας αριθμός σχολικών μονάδων που συγκέντρωναν 140 εν υπηρεσία εκπαιδευτικούς, οι οποίοι αποτέλεσαν το δείγμα της μελέτης. Το ερωτηματολόγιο εξέταζε τα κοινωνικοδημογραφικά χαρακτηριστικά των συμμετεχόντων, τις γνώσεις, στάσεις και πρακτικές τους σχετικά με την παιδική κακοποίηση. Από το σύνολο των συμμετεχόντων οι 131 (93.6%) 44.3% των συμμετεχόντων είχαν επιβεβαιωμένες περιπτώσεις παιδικής κακοποίησης και 64.3% διατηρούσαν υποψία για την κακοποίηση κάποιων παιδιών κατά την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. 1 στους 4 δε γνώριζε ότι υπάρχει νομική υποχρέωση των εκπαιδευτικών για την καταγγελία περιστατικών κακοποίησης. Ως προς τις στάσεις των εκπαιδευτικών, εκείνοι που δεν είχαν παρακολουθήσει επιμορφωτικά σεμινάρια είχαν χαμηλότερη αίσθηση επαγγελματικής ευθύνης/επάρκειας (p= 0.05) σε σχέση με εκείνους που είχαν παρακολουθήσει. Κανένας παράγοντας δε βρέθηκε να σχετίζεται με το βαθμό αναγνώρισης του προβλήματος. Υψηλό ποσοστό εκπαιδευτικών (87.1%) προχώρησε σε ενέργειες για την αντιμετώπιση περιπτώσεων κακοποίησης, ωστόσο πολλοί ήταν αυτοί που δεν ήταν σίγουροι για το είδος των ενεργειών που έπρεπε να αναπτύξουν. Βρέθηκε στατιστικώς σημαντική διαφορά ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες ως προς τις πρακτικές αντιμετώπισης της κακοποίησης (p=0.040). Επιπλέον, τα έτη προϋπηρεσίας βρέθηκαν να σχετίζονται με τις πρακτικές αντιμετώπισης της κακοποίησης (p=0.007). Τέλος, οι στάσεις των συμμετεχόντων ως προς την κακοποίηση βρέθηκαν να σχετίζονται σε στατιστικώς σημαντικό επίπεδο με τις πρακτικές τους για την αντιμετώπιση της κακοποίησης. Συμπέρασμα: Είναι απαραίτητο να ενταχθούν κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία, οι οποίοι σε συνεργασία με τους δασκάλους θα μπορούν να αντιμετωπίσουν καλύτερα το πρόβλημα. Οι κοινωνικοί λειτουργοί στο σχολείο θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πρόληψη του φαινομένου, δημιουργώντας ομάδες γονέων σχετικά με ζητήματα διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους.