Επιδημιολογική μελέτη - Οργάνωση του τραύματος στον ελλαδικό χώρο - Ο ρόλος του νοσηλευτή.

Abstract

Τα ατυχήματα έχουν εξελιχθεί σε μάστιγα της εποχής μας και οι θάνατοι από τραύμα τείνουν να είναι η πρώτη αιτία θανάτου κυρίως στις νεαρές ηλικίες. Αν και η επιστήμη έχει σημειώσει αλματώδη ανάπτυξη, εντούτοις δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει επείγουσες καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή του ατόμου. Πόλεμοι, τρομοκρατικές επιθέσεις, πράξεις βίας και μεγάλες φυσικές καταστροφές καθιστούν την ύπαρξη οργανωμένης υπηρεσίας τραύματος απαραίτητη. Δυστυχώς η χώρας μας δεν κατέχει καθόλου κολακευτική θέση ανάμεσα στις ανεπτυγμένες χώρες. Τα προβλήματα είναι πολλά. Η απουσία αυτόνομης και άρτια οργανωμένης υπηρεσίας τραύματος είναι το σημαντικότερο, ενώ πολλές φορές τα Τ.Ε.Π. δεν λειτουργούν επαρκώς γιατί και ο χώρος του νοσοκομείου δεν είναι καταλληλα κατασκευασμένος για να φιλοξενήσει ένα τέτοιο τμήμα και ο εξοπλισμός δεν είναι επαρκής. Το σύστημα αεροδιακομιδής αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα με αποτέλεσμα πολλές φορές να ζητείται η συνδρομή του στρατού και τέλος η πολιτική της πολιτείας για την πρόληψη των ατυχημάτων είναι αν μη τι άλλο ελλειπής, ενώ η μέριμνα για την αποκατάσταση ενός τραυματία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Συνοψίζοντας, καθένας καταλαβαίνει τη σοβαρότητα του τραύματος το οποίο ανάγεται σε μείζον πρόβλημα της εποχής με κοινωνικές και οικονομικές προεκτάσεις, ενώ δε χρειάζεται να αναφέρουμε και το κόστος ζωής. Αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι πολλοί από τους θανάτους από τραύμα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στη χώρα μας θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί εάν υπήρχε ένα άρτια οργανωμένο σύστημα υγείας. Η πρόληψη του τραύματος, καθώς και η αντιμετώπιση και η αποκατάσταση ενός τραυματία είναι και θέμα παιδείας. Ευελπιστούμε και αισιοδοξούμε με τις κατάλληλες πολιτικές παρεμβάσεις να βελτιωθεί η κατάσταση στον ελληνικό χώρο. Ίσως οι συνθήκες για τη δημιουργία αυτόνομης μονάδας τραύματος δεν είναι ώριμες ακόμα, αλλά μπορούνε τα Τ.Ε.Π. να οργανωθούν καλύτερα ουτως ώστε να μπορούν να λειτουργούν με τη μέγιστη αποδοτικότητα. Αυτό όμως που πρέπει άμεσα να αλλάξει είναι η πρόληψη των ατυχημάτων και του τραύματος κατ επέκταση καθώς δεν μπορούμε να το αφήσουμε στην τύχη. Μόνο με ενημέρωση και ευαισθητοποίηση θα βελτιωθεί η κατάσταση. Τέλος η αποκατάσταση (και η επανένταξη του τραυματία στην κοινωνία συμπληρώνουμε) είναι αναμφισβήτητα από τα πλέον σοβαρά θέματα, καθώς η ευαισθησία των περισσοτέρων και κυρίως του κράτους εξαντλείται στην αντιμετώπιση του τραύματος ενώ αδιαφορεί σχεδόν παντελώς για το πως θα ζήσει, πως θα επιβιώσει και κυρίως πως θα επανενταχθεί ομαλά στο κοινωνικό σύνολο ένας τραυματίας.