Συχνότητα παιδικών ατυχημάτων στην Κρήτη την τελευταία διετία (2000-2001), πρόληψη-αντιμετώπιση.

Abstract

Τα ατυχήματα ήρθαν στον κόσμο μαζί με τον άνθρωπο. Όσο όμως η εξέλιξη προχωρεί και τα διάφορα μέσα που κάνουν τη ζωή μας πιο άνετη, πληθαίνουν, τόσο ο αριθμός των ατυχημάτων γίνεται μεγαλύτερος. Σήμερα τα ατυχήματα αποτελούν την κύρια αιτία θανάτου στα παιδιά ηλικίας 1-15 ετών. Είναι μια αρρώστια που μαστίζει την εποχή μας. Ωστόσο, το 90% των ατυχημάτων μπορεί να προβλεφθούν.Αυτός είναι και ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης τους. Η σωστή πρόληψη ξεκινάει από τη διαπαιδαγώγηση των ίδιων των παιδιών. Από πολύ μικρή ηλικία θα πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν τους κινδύνους και να προστατεύονται απ' αυτούς. Επειδή όμως τα παιδιά δεν είναι πάντα σε θέση να εκτιμήσουν τους κινδύνους των πράξεων τους η ευθύνη προστασίας και ασφάλειάς τους ανήκει στους ενήλικες, γιατί συνήθως από δική τους αμέλεια, απρονοησία ή επιπολαιότητα γίνονται τα περισσότερα παιδικά ατυχήματα. Τα ατυχήματα δεν είναι πάντα ατυχείς στιγμές, δεν είναι η «κακιά ώρα», αλλά ούτε και μοιραία. Συχνά είναι λογικό αποτέλεσμα κάποιας απροσεξίας, παράλειψης ή χαλάρωσης της προσοχής των γονέων, οι οποίοι πρέπει πάντα να επαγρυπνούν. Δεν πρέπει να επαναπαύονται ότι έχουν έξυπνα παιδιά ή ότι είναι πολύ προσεκτικά και πως τίποτα κακό δεν θα συμβεί. Θα πρέπει να επιτηρούν και να παροτρύνουν τα παιδιά τους να λαμβάνουν κάθε μέτρο πρόληψης όταν αυτά παίζουν. Με τον τρόπο αυτό δεν περιορίζουν τις δραστηριότητες τους, απλά τους παρέχουν ένα ακίνδυνο και ασφαλή κόσμο και χώρο για να εξερευνήσουν, να παίξουν και να χαρούν. Είναι λοιπόν υποχρέωση των γονέων να λαμβάνουν κάθε μέτρο πρόληψης. Για να μειωθεί στο ελάχιστο ο αριθμός των παιδικών ατυχημάτων πρέπει να ενταθεί η ενημέρωση, η διαφώτιση και η διδασκαλία των γονέων απ' όλους τους φορείς που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στο δύσκολο αυτό ρόλο τους. Οι δάσκαλοι, οι διευθυντές των σχολείων, οι σύλλογοι διδακτικού προσωπικού, με διαλέξεις, η τηλεόραση και τα υπόλοιπα ΜΜΕ με εκπαιδευτικά προγράμματα, οι παιδίατροι και όλοι οι γιατροί έχουν καθήκον να ενημερώνουν και να ευαισθητοποιούν συνεχώς τους γονείς για τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά τους από τα ατυχήματα. Να συμβουλεύσουν πως πρέπει το παιδί να ζήσει στην κοινωνία των ενηλίκων χωρίς να κινδυνεύει. Να προτείνουν συγκεκριμένες οριστικές λύσεις και να απαιτήσουν την άμεση επίλυση των ατυχημάτων, γιατί η ζωή ενός παιδιού αξίζει περισσότερο από οποιονδήποτε οικονομικό κόστος. Τέλος, για την μείωση των ατυχημάτων σε παιδιά απαραίτητη είναι η συνεργασία με κυβερνητικούς φορείς και οργανισμούς. Η πολιτεία πρέπει να επιβάλλει σκληρούς νόμους και ποινές για τον περιορισμό των ατυχημάτων. Αν όλοι οι παραπάνω φορείς ενστερνιστούν τη σημασία του ρόλου τους στην πρόληψη των ατυχημάτων με υπευθυνότητα μπορούμε να ελπίζουμε ότι τον 21ο αιώνα θα επιτευχθεί μείωση των ατυχημάτων στα παιδιά.