Η επίδραση της στέρησης ύπνου στο μεταβολισμό της γλυκόζης.

Abstract

Ο επαρκής ύπνος έχει σημαίνοντα ρόλο στη διατήρηση της ομοιοστασίας της γλυκόζης. Από πειραματικά δεδομένα, που καλύπτουν όλο το φάσμα περιορισμού του ύπνου, έχει φανεί ότι οι 4 ώρες στέρησης ύπνου, τόσο για μερικά 24ώρα όσο και για ένα 24ώρο, καθώς και η ολική στέρηση ύπνου για δύο με τρία 24ώρα, μπορούν να μειώσουν την ανοχή στη γλυκόζη. Διάφοροι μηχανισμοί έχουν προταθεί για την παθογενετική επίδραση της στέρησης ύπνου, όπως μεταβολές στην ομοιοστασία των ορμονών, η μειωμένη χρησιμοποίηση της γλυκόζης από τον εγκέφαλο, τα αυξημένα επίπεδα προφλεγμονωδών κυτοκινών και η αυξημένη συμπαθητική λειτουργία. Καμία από τις παραπάνω θεωρίες δε φαίνεται να επικρατεί μέχρι τώρα, με την επίδραση της στέρησης ύπνου στοn γλυκαιμικό έλεγχο να συνεχίζει να βρίσκεται υπό διερεύνηση. Σε κάθε περίπτωση, όπως προκύπτει και από την παρούσα ανασκόπηση, μελλοντικά πρέπει να λαμβάνεται υπόψη η ποιοτική και ποσοτική επάρκεια της διαδικασίας του ύπνου για τη διαχείριση της ευγλυκαιμίας.

Sufficient sleeping hours play an important role in the regulation of glucose homeostasis. Experimental data, covering the entire spectrum of sleep deprivation, have shown that 4 hours of sleep deprivation both for some nights or just one night, as well as entire sleep deprivation for two or three nights may reduce glucose tolerance. Various mechanisms have been proposed for the pathogenetic effect of sleep restriction, such as changes in the hormonal homeostasis, reduced utilization of glucose by the brain, increased levels of proinflammatory cytokines and increased sympathetic function. None of the above theories has predominated as yet, and the effect of sleep deprivation on glycemic control is under investigation. In any case, as also this review highlights, in the future the qualitative and quantitative adequacy of sleeping process has to be taken into consideration for euglycemia’s management.