Πόνος: Μικρές προσεγγίσεις σε θέματα που τον αφορούν.

Abstract

Ο πόνος είναι ένα αίσθημα, το οποίο αποτελεί παράγοντα διαμόρφωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς, ενώ παίζει καθοριστικό, αρνητικό ρόλο στις παθολογικές μορφές του, πάνω στην πορεία της ζωής μερικών πασχόντων. Γίνεται αντιληπτός, αισθητός με βάση κάποια δεδομένα ανατομίας και φυσιολογίας, έχει δηλαδή τους δικούς του μηχανισμούς. Ο χρόνιος πόνος είναι η πιο φθοροποιός μορφή του πόνου, ειδικά εάν αυτός είναι έντονος ή αφόρητος. Είναι δυνατόν να καταστείλει σε μεγάλο βαθμό την προσωπική, οικογενειακή, επαγγελματική, κοινωνική δραστηριότητα και να οδηγήσει σε κατάθλιψη ή και σε ψυχωσικές καταστάσεις. Ο χρόνιος πόνος μπορεί να οφείλεται σε μηχανικές και συμπαθητικές ρυθμιστικές διαταραχές, σε χρόνια πίεση νεύρων και σε διάφορες άλλες παθολογικές καταστάσεις. Στο Κ.Ν.Σ. υπάρχουν ειδικευμένοι μηχανισμοί πόνου. Ο πόνος διαιρείται χονδρικά σε σπλαχνικό και σωματικό. - Ο σωματικός διαιρείται στο βαθύ και τον επιφανειακό πόνο. - Ο επιφανειακός διαιρείται στον οξύ και τον αμβλύ. Η υπεραλγησία είναι μια παθολογική κατάσταση και διαιρείται στην πρωτοπαθή και τη δευτεροπαθή. Η θεραπεία του πόνου ποικίλλει και εξαρτάται από το είδος του, αλλά και τη γενεσιουργό αιτία του και άλλους παράγοντες, που λαμβάνονται υπόψιν εξατομικευμένα. Υπάρχουν θεραπείες με φάρμακα, αναλγητικά, που μπορεί να είναι ναρκωτικά αναλγητικά ή δευτερεύοντα αναλγητικά, καθώς και καρδιοαγγειακά φάρμακα. Υπάρχει κάποιες φορές η θεραπευτική ένδειξη της χειρουργικής επέμβασης. Ακόμα, της φυσικής θεραπείας. Ο βελονισμός αποτελεί μια αμφιλεγόμενη μέθοδο για την αντιμετώπιση του πόνου. Κάποιοι γιατροί τον δέχονται σαν εναλλακτική λύση. Ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις και με την προϋπόθεση της τήρησης ορισμένων προϋποθέσεων, να είναι αποτελεσματικός. Τα φάρμακα για την αντιμετώπιση του πόνου ονομάζονται αναλγητικά φάρμακα. Ταξινομούνται στις εξής κατηγορίες : ακετυλοσαλικυλική λυσίνη, ακετυλοσαλικυλικό οξύ, λορνοξικάμη, μεφαιναμικό οξύ, παρακεταμόλη, τολφαιναμικό οξύ. Η αντιμετώπιση της ασθένειας, αλλά και η διατήρηση της υγείας, μερικές φορές, αποκτούν στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση χαώδεις διαστάσεις. Οι άρρωστοι έχουν κάποια κοινά χαρακτηριστικά, κατά την έλευσή τους στον ειδικό, όπως η ανασφάλεια, η δυσπιστία, ο φόβος. Όμως η αντιμετώπιση πάντα εξατομικεύεται. Ο πόνος από παλιά πήρε μεταφυσική διάσταση στην ανθρώπινη σκέψη. Από πολύ παλιά ήταν γνωστό το όπιο. Οι σημερινές απόψεις του μέσου ανθρώπου διαφέρουν μόνο επιφανειακά και όχι στη βάση τους. Οι απόψεις των θεωρητικών σήμερα τείνουν στο ότι ο πόνος και η βίωσή του μερικές φορές χρειάζονται. Υπάρχει, μέσα από την εξέλιξη του πολιτισμού η τάση της ολιστικής αντιμετώπισης του ασθενή, η οποία εμφανίζεται όλο και πιο έντονη στις μέρες μας.