Εμφάνιση απλής εγγραφής

Physical activity and type 2 diabetes mellitus.

Στοιχεία Dublin Core

dc.creatorΠαπαδογιάννη, Μαρίαel
dc.creatorPapadogianni, Mariaen
dc.date.accessioned2016-03-15T12:22:39Z
dc.date.available2016-03-15T12:22:39Z
dc.date.issued2012-06-27T11:58:36Z
dc.identifier.urihttp://hdl.handle.net/20.500.12688/220
dc.description.abstractΟ σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα δημόσιας υγείας στις σύγχρονες κοινωνίες, με κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση στην ινσουλίνη. Η τακτική φυσική δραστηριότητα πρέπει, σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή και την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική αγωγή να αποτελεί υψηλή προτεραιότητα στη θεραπεία του διαβήτη, καθώς βελτιώνει τη ρύθμιση του σακχάρου και επιφέρει πολλαπλές θετικές φυσιολογικές μεταβολές. Θετικές επιδράσεις στο πλάσμα διαβητικών ασθενών διαπιστώνονται ήδη από την άμεση επίδραση της άσκησης, ωστόσο τα ευεργετικά αποτελέσματα στην ανοχή της γλυκόζης και την ινσουλινοαντίσταση εξασθενούν, συνήθως μέσα σε μερικά 24ωρα από την τελευταία προπονητική συνεδρία. Συνεπώς, η συστηματική άσκηση είναι επιτακτική για τη διατήρηση των προσαρμογών. Στις ευεργετικές επιδράσεις της συστηματικής αερόβιας άσκησης περιλαμβάνονται η βελτίωση της καρδιοαναπνευστικης ικανότητας, η απώλεια λιπώδους ιστού και η βελτίωση των παραγόντων για καρδιαγγειακά νοσήματα . Εξίσου θετικές προσαρμογές επιφέρει και η προπόνηση δύναμης, η οποία σταδιακά καταλαμβάνει σταθερή θέση στα προγράμματα αποκατάστασης διαβητικών ασθενών. Επειδή οι ασθενείς με μη ινσουλινοεξαρτώμενο σακχαρώδη διαβήτη εμφανίζουν γενικά χαμηλότερο επίπεδο αερόβιας ικανότητας σε σχέση με μη διαβητικά άτομα, στις αρχικές προπονήσεις η ένταση της άσκησης πρέπει να σταθμίζεται σε ένα άνετο επίπεδο και να αυξάνεται σταδιακά, καθώς βελτιώνεται η ανοχή στην κόπωση. Για τα άτομα που ο διαβήτης συνοδεύεται κι από άλλες επιπλοκές, συνήθως είναι απαραίτητη μια τροποποίηση στον τύπο, την ένταση και τη διάρκεια του προγράμματος άσκησης. Κατά την εφαρμογή των προγραμμάτων αποκατάστασης σε διαβητικά άτομα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί υπάρχουν ορισμένοι κίνδυνοι, οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν δυσάρεστες επιπλοκές. Στους κινδύνους αυτούς περιλαμβάνονται υπογλυκαιμικές και υπεργλυκαιμικές αντιδράσεις, η αιμορραγία του αμφιβληστροειδούς, η πρωτεϊνουρία, ορθοπεδικοί τραυματισμοί και δημιουργία ελκών στα κάτω άκρα, η επιδείνωση της εκφυλιστικής αρθροπάθειας, καθώς και καρδιαγγειακές επιπλοκές. Πριν από την ένταξη ενός διαβητικού ασθενούς σε ένα πρόγραμμα άσκησης απαιτείται πλήρης διαβητολογικός και καρδιολογικός έλεγχος. Για να είναι αποτελεσματικό ένα πρόγραμμα θεραπευτικής άσκησης, θα πρέπει να είναι πλήρως εξατομικευμένο, να εναρμονίζεται με τις ανάγκες του ασθενούς και να διεξάγεται τις περισσότερες, αν όχι όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Οι αερόβιες δραστηριότητες (περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι) πρέπει να γίνονται 3-5 φορές την εβδομάδα με ένταση από 40 έως 80% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, αρχικά για 10-15 min. και προ¬οδευτικά μέχρι 60 min. Για την άσκηση με αντιστάσεις προτείνονται δύο συνεδρίες την εβδομάδα, στο 40-50% της μέγιστης δύναμης για 20-30 min (8-10 ασκήσεις από 10-15 επαναλήψεις ανά άσκηση).el
dc.description.abstractGlucose intolerance and insulin resistance generally characterize type II (non-insulin-dependent) diabetes mellitus, which has long been recognized as a serious public health problem in the Western industrialized countries. Regular physical activity is imperative to sustain glucose-lowering effects and improve insulin sensitivity, thus, the importance of promoting exercise as a vital component of the prevention and management of diabetes, combined with diet therapy and pharmacological treatment, must be viewed as a high priority. Acute bouts of physical activity can favorably change abnormal blood glucose and insulin resistance; however, these positive effects usually deteriorate within a few days of the last exercise session. Therefore, exercise should be incorporated in the treatment regimen of diabetic patients as a permanent treatment modality. There are many positive effects associated with regular aerobic exercise, which include an improvement in maximum oxygen uptake, loss of visceral fat tissue and modification of cardiovascular risk factors. The efficacy of resistance training regarding physiological and metabolic parameters in diabetic patients has also been demonstrated and the inclusion of this exercise modality in therapeutic training programs for patients with type II diabetes seems appropriate. Individuals with non-insulin-dependent diabetes generally have a lower level of fitness than non-diabetic individuals, and therefore exercise intensity should be at a comfortable level in the initial periods of training and should progress cautiously as tolerance for activity improves. Modifications to exercise type, intensity and/or duration may be necessary for those patients who have complications of diabetes. The safety and suitability of exercise training in the treatment regimen of type II diabetes is often questioned because of the frequent presence of concomitant disorders. The risks associa¬ted with exercise training in diabetes include hyper-and hypoglycemic reactions, retinal hemorrhage, orthopedic injuries and ulcerations, degenerative joint disease, proteinuria and cardiovascular complica¬tions. In order to minimize potentially adverse events during exercise, diabetic patients should undergo a detailed medical evaluation with appropriate diagno¬stic studies, before beginning an exercise program. An optimal exercise program must be individualized and should been performed most days of the week. Aero¬bic activities (walking, jogging, cycling, swimming) should been performed 3-5 times/week at 40-80% of maximum oxygen uptake, starting with shorter sessi¬ons (10 to 15 min.) and progressing slowly to 60-minu-te sessions. The recommended resistance training programs should last 20-30 min and consist of 8-10 exercises, with 10-15 repetitions per exercise. Resistive loads should be 40-50% of 1 repetition maximum and increase slowly, as the patients adapt to the program.en
dc.languageel
dc.publisherΤ.Ε.Ι. Κρήτης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων (Σ.Τε.Γ.Τε.Τ), Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίαςel
dc.publisherT.E.I. of Crete, School of Agriculture, Food and Nutrition (STeGTET), Department of Nutrition and Dieteticsen
dc.rightsAttribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
dc.rights.urihttps://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0/
dc.titleΦυσική δραστηριότητα και σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ.el
dc.titlePhysical activity and type 2 diabetes mellitus.en

Στοιχεία healMeta

heal.creatorNameΠαπαδογιάννη, Μαρίαel
heal.creatorNamePapadogianni, Mariaen
heal.publicationDate2012-06-27T11:58:36Z
heal.identifier.primaryhttp://hdl.handle.net/20.500.12688/220
heal.abstractΟ σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ αποτελεί ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα δημόσιας υγείας στις σύγχρονες κοινωνίες, με κύριο χαρακτηριστικό την αντίσταση στην ινσουλίνη. Η τακτική φυσική δραστηριότητα πρέπει, σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή και την κατάλληλη ιατροφαρμακευτική αγωγή να αποτελεί υψηλή προτεραιότητα στη θεραπεία του διαβήτη, καθώς βελτιώνει τη ρύθμιση του σακχάρου και επιφέρει πολλαπλές θετικές φυσιολογικές μεταβολές. Θετικές επιδράσεις στο πλάσμα διαβητικών ασθενών διαπιστώνονται ήδη από την άμεση επίδραση της άσκησης, ωστόσο τα ευεργετικά αποτελέσματα στην ανοχή της γλυκόζης και την ινσουλινοαντίσταση εξασθενούν, συνήθως μέσα σε μερικά 24ωρα από την τελευταία προπονητική συνεδρία. Συνεπώς, η συστηματική άσκηση είναι επιτακτική για τη διατήρηση των προσαρμογών. Στις ευεργετικές επιδράσεις της συστηματικής αερόβιας άσκησης περιλαμβάνονται η βελτίωση της καρδιοαναπνευστικης ικανότητας, η απώλεια λιπώδους ιστού και η βελτίωση των παραγόντων για καρδιαγγειακά νοσήματα . Εξίσου θετικές προσαρμογές επιφέρει και η προπόνηση δύναμης, η οποία σταδιακά καταλαμβάνει σταθερή θέση στα προγράμματα αποκατάστασης διαβητικών ασθενών. Επειδή οι ασθενείς με μη ινσουλινοεξαρτώμενο σακχαρώδη διαβήτη εμφανίζουν γενικά χαμηλότερο επίπεδο αερόβιας ικανότητας σε σχέση με μη διαβητικά άτομα, στις αρχικές προπονήσεις η ένταση της άσκησης πρέπει να σταθμίζεται σε ένα άνετο επίπεδο και να αυξάνεται σταδιακά, καθώς βελτιώνεται η ανοχή στην κόπωση. Για τα άτομα που ο διαβήτης συνοδεύεται κι από άλλες επιπλοκές, συνήθως είναι απαραίτητη μια τροποποίηση στον τύπο, την ένταση και τη διάρκεια του προγράμματος άσκησης. Κατά την εφαρμογή των προγραμμάτων αποκατάστασης σε διαβητικά άτομα απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή, γιατί υπάρχουν ορισμένοι κίνδυνοι, οι οποίοι μπορεί να προκαλέσουν δυσάρεστες επιπλοκές. Στους κινδύνους αυτούς περιλαμβάνονται υπογλυκαιμικές και υπεργλυκαιμικές αντιδράσεις, η αιμορραγία του αμφιβληστροειδούς, η πρωτεϊνουρία, ορθοπεδικοί τραυματισμοί και δημιουργία ελκών στα κάτω άκρα, η επιδείνωση της εκφυλιστικής αρθροπάθειας, καθώς και καρδιαγγειακές επιπλοκές. Πριν από την ένταξη ενός διαβητικού ασθενούς σε ένα πρόγραμμα άσκησης απαιτείται πλήρης διαβητολογικός και καρδιολογικός έλεγχος. Για να είναι αποτελεσματικό ένα πρόγραμμα θεραπευτικής άσκησης, θα πρέπει να είναι πλήρως εξατομικευμένο, να εναρμονίζεται με τις ανάγκες του ασθενούς και να διεξάγεται τις περισσότερες, αν όχι όλες τις ημέρες της εβδομάδας. Οι αερόβιες δραστηριότητες (περπάτημα, τρέξιμο, ποδήλατο, κολύμπι) πρέπει να γίνονται 3-5 φορές την εβδομάδα με ένταση από 40 έως 80% της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, αρχικά για 10-15 min. και προ¬οδευτικά μέχρι 60 min. Για την άσκηση με αντιστάσεις προτείνονται δύο συνεδρίες την εβδομάδα, στο 40-50% της μέγιστης δύναμης για 20-30 min (8-10 ασκήσεις από 10-15 επαναλήψεις ανά άσκηση).el
heal.abstractGlucose intolerance and insulin resistance generally characterize type II (non-insulin-dependent) diabetes mellitus, which has long been recognized as a serious public health problem in the Western industrialized countries. Regular physical activity is imperative to sustain glucose-lowering effects and improve insulin sensitivity, thus, the importance of promoting exercise as a vital component of the prevention and management of diabetes, combined with diet therapy and pharmacological treatment, must be viewed as a high priority. Acute bouts of physical activity can favorably change abnormal blood glucose and insulin resistance; however, these positive effects usually deteriorate within a few days of the last exercise session. Therefore, exercise should be incorporated in the treatment regimen of diabetic patients as a permanent treatment modality. There are many positive effects associated with regular aerobic exercise, which include an improvement in maximum oxygen uptake, loss of visceral fat tissue and modification of cardiovascular risk factors. The efficacy of resistance training regarding physiological and metabolic parameters in diabetic patients has also been demonstrated and the inclusion of this exercise modality in therapeutic training programs for patients with type II diabetes seems appropriate. Individuals with non-insulin-dependent diabetes generally have a lower level of fitness than non-diabetic individuals, and therefore exercise intensity should be at a comfortable level in the initial periods of training and should progress cautiously as tolerance for activity improves. Modifications to exercise type, intensity and/or duration may be necessary for those patients who have complications of diabetes. The safety and suitability of exercise training in the treatment regimen of type II diabetes is often questioned because of the frequent presence of concomitant disorders. The risks associa¬ted with exercise training in diabetes include hyper-and hypoglycemic reactions, retinal hemorrhage, orthopedic injuries and ulcerations, degenerative joint disease, proteinuria and cardiovascular complica¬tions. In order to minimize potentially adverse events during exercise, diabetic patients should undergo a detailed medical evaluation with appropriate diagno¬stic studies, before beginning an exercise program. An optimal exercise program must be individualized and should been performed most days of the week. Aero¬bic activities (walking, jogging, cycling, swimming) should been performed 3-5 times/week at 40-80% of maximum oxygen uptake, starting with shorter sessi¬ons (10 to 15 min.) and progressing slowly to 60-minu-te sessions. The recommended resistance training programs should last 20-30 min and consist of 8-10 exercises, with 10-15 repetitions per exercise. Resistive loads should be 40-50% of 1 repetition maximum and increase slowly, as the patients adapt to the program.en
heal.languageel
heal.academicPublisherΤ.Ε.Ι. Κρήτης, Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας και Τεχνολογίας Τροφίμων (Σ.Τε.Γ.Τε.Τ), Τμήμα Διατροφής και Διαιτολογίαςel
heal.academicPublisherT.E.I. of Crete, School of Agriculture, Food and Nutrition (STeGTET), Department of Nutrition and Dieteticsen
heal.titleΦυσική δραστηριότητα και σακχαρώδης διαβήτης τύπου ΙΙ.el
heal.titlePhysical activity and type 2 diabetes mellitus.en
heal.typebachelorThesis
heal.keywordσακχαρώδης διαβήτης τύπου 2, διατροφή, γυμναστική, διαιτητική παρέμβαση, φυσική δραστηριότηταel
heal.keywordtype 2 diabetes mellitus, nutrition, gymnastics, dietary intervention, physical activityen
heal.advisorNameΠαπανδρέου, Χριστόφοροςel
heal.advisorNamePapandreou, Cristoforosen
heal.academicPublisherIDteicrete
heal.fullTextAvailabilitytrue
tcd.distinguishedfalse
tcd.surveyfalse


Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Thumbnail

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

Εμφάνιση απλής εγγραφής

Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)
Except where otherwise noted, this item's license is described as Attribution-ShareAlike 4.0 International (CC BY-SA 4.0)