Μελέτη της κινητικής του φωσφόρου κατά τη διάρκεια συνεδρίας αιμοκάθαρσης - συσχέτιση διαιτητικής πρόσληψης ασβεστίου και φωσφόρου με κλινικές και εργαστηριακές παραμέτρους.

Abstract

Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αποσχολεί την επιστημονική κοινότητα το φαινόμενο της κινητικής του φωσφόρου κατά την διάρκεια μιας συνεδρίας αιμοκάθαρσης. Πιο συγκεκριμένα η απομάκρυνση του φωσφόρου χαρακτηρίζεται αρχικά από απότομη μείωση της συγκέντρωσής του στον ορό, η οποία στην συνέχεια σταθεροποιείται και λίγο πριν το τέλος της ΑΜΚ έχουμε έναρξη του φαινομένου. Αυτό το φαινόμενο υποδηλώνει ότι ο φώσφορος μετακινείται συνεχώς από το ενδοκυττάριο προς το εξωκυττάριο διαμέρισμα για να καλύψει την απώλεια φωσφόρου προς το διάλυμα ΑΜΚ, διατηρώντας σταθερή ή και αυξημένη τη συγκεντρωσή του στον ορό. Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να μελετηθεί η κινητική του φωσφόρου κατά την διάρκεια της συνεδρίας αιμοκάθαρσης, να συσχετισθεί με την διαιτητική πρόσληψη του ασθενούς αλλά και με διαφορετικές μεθόδους αιμοκάθαρσης, (HD και HDF). Στην μελέτη συμμετείχαν 14 αιμοκαθαρόμενοι ασθενείς (8 άνδρες και 6 γυναίκες) με Χρόνια Νεφρική Ανεπάρκεια, η ηλικία τους κατά μέσο όρο ήταν 66.07 έτη και ο μέσος χρόνος σε αιμοκάθαρση ήταν 53.07 μήνες. Στους συγκεκριμένους ασθενείς μετρήθηκαν τα επίπεδα φωσφόρου στην έναρξη και στην συνέχεια ανά 60 λεπτά μέχρι το πέρας της αιμοκάθαρσης και 1 ώρα μετά το τέλος της συνεδρίας αιμοκάθαρσης. Επιπλέον μετρήθηκαν η γαλακτική δευδρογονάση (LDH, σαν διορθωτικός δείκτης) και ο ρυθμός κάθαρσης ουρίας (Urea Redaction Rate-URR). Επιπλέον, τους χορηγήθηκε κλασσικό γεύμα, που χρησιμοποιείται για τη σίτιση των ασθενών κατά την διάρκεια της αιμοκάθαρσης. Μετά τη λήψη των αποτελεσμάτων των εργαστηριακών εξετάσεων σχεδιάστηκαν οι καμπύλες κινητικής του φωσφόρου. Η πρόσληψη ασβεστίου και φωσφόρου, που λήφθηκε μέσω του γεύματος δεν φαίνεται να επηρέασε την τελική έκβαση της αποβολής του φωσφόρου (P= 0.354 και 0.371 αντίστοιχα). Βρέθηκε ότι η συνεχής αιμοδιαδιήθηση (HDF) συνέβαλε στην μεγαλύτερη αποβολή του φωσφόρου σε σχέση με την κλασσική αιμοκάθαρση (HD), αν και οι διαφορές δεν είναι στατιστικά σημαντικές. (P= 0.257). Οι ασθενείς που παρουσίαζαν διαστολική δυσλειτουργία κοιλίας, είχαν τα χαμηλότερα επίπεδα φωσφόρου στην διάρκεια της αιμοκάθαρσης (P= 0,019). Επιπλέον, κατά την διάρκεια της θεραπείας τα επίπεδα φωσφόρου εμφάνισαν φθίνουσα πορεία, ενώ μετά το τέλος της πρώτης ώρας θεραπείας παρατηρήθηκε μείωση του φαινόμενου έως την τελευταία ώρα της αιμοκάθαρσης και αύξηση έως και μία ώρα μετά την θεραπεία. Συμπερασματικά, φαίνεται ότι η διαστολική δυσλειτουργία κοιλίας, επηρέασε σημαντικά τα επίπεδα φωσφόρου. Οι άλλες πράμετροι που χρησιμοποιήθηκαν δεν μας έδωσαν επαρκή αποτελέσματα, πιθανόν λόγω του μικρού δείγματος που χρησιμοποιήθηκε στη μελέτη. Είναι λοιπόν απαραίτητο να διενεργηθούν και άλλες έρευνες με μεγαλύτερο δείγμα ασθενών έτσι ώστε να έχουμε αξιόπιστα αποτελέσματα που θα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο μέλλον.

In recent years the scientific community is increasingly employed with the phenomenon of phosphorus kinetics during a dialysis session. More specifically, the removal of phosphorus is initially characterized by a sharp decrease in plasma serum, which is later stabilized and shortly before the end of the hemodialysis the phenomenon begins. This phenomenon indicates that phosphorus moves continuously from the intracellular to the extracellular compartment, in ordet to cover the loss of phosphorus in hemodialysis solution, while maintaining stable or increasing its concentration in serum. The purpose of this study was to investigate the kinetics of phosphate during dialysis, its association with dietary intake of the patient but with different methods of dialysis, (HD and HDF). The study involved 14 patients under hemodialysis (8 men and 6 women) with chronic renal failure disease. Their average age was 66.07 years and their median time being on dialysis treatment was 53.07 months. In these patients the levels of phosphorus were measured at baseline and then every 60 minutes until the end of dialysis and 1 hour after the end of dialysis. Furthermore the measured lactate dehydrogenase (LDH) and the clearance rates of urea (Urea Redaction Rate-URR) were measured. Moreover, the patients were given the typical meal used for feeding the patient during dialysis. After receiving the results of laboratory tests, we designed the kinetic curves of phosphorus. The intake of calcium and phosphorus, obtained through the meal, did not seem to affect the final outcome of the elimination of phosphorus (P = 0.354 and 0.371, respectively). It was found that the continuous haemodiafiltration (HDF) resulted in increased excretion of phosphorus in relation to classical hemodialysis (HD), although the difference was not statistically significant. (P = 0.257). Patients presenting ventricular diastolic dysfunction, exhibited the lowest levels of phosphorus during dialysis (P = 0.019). Moreover, during treatment the levels of phosphorus were declined, whereas after the first hours of treatment, the levels were decreased until the last hour of dialysis, and increased up to one hour after treatment. In conclusion, it appears that the ventricular diastolic dysfunction, significantly affected the levels of phosphorus. The other parameters used did not give us adequate results, probably due to the small sample number used in the study. Therefore, more studies are with a larger sample number, in order to get more reliable results in the future.