Εφαρμογές κλινικής διατροφής και ανοσοδιατροφής σε συνθήκες σοβαρού τραύματος και σήψης.

Abstract

Στην αρχή του 20ου αιώνα η κλινική διατροφή περιοριζόταν σε μερικές συνταγές αντιμετώπισης βλαβών του πεπτικού σωλήνα και προοδευτικά έγινε ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της θεραπευτικής. Σήμερα υπάρχει πλέον η δυνατότητα σίτισης όλων των τύπων ασθενών για μεγάλα χρονικά διαστήματα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που βρίσκονται σε κωματώδη κατάσταση, χωρίς τη δυνατότητα να μασήσουν ή να καταπιούν, ή διαθέτουν ελάχιστο λειτουργικό ή μη λειτουργικό γαστρεντερικό σύστημα. Εν ολίγοις, η κλινική διατροφή έχει ως κύριο στόχο τη θεραπεία και την πρόληψη της δυσθρεψίας. Όσον αφόρα στους τομείς του τραύματος και της σήψης, αποτελούν ένα μεγάλο τμήμα της σύγχρονης ιατρικής. Ο σοβαρός τραυματισμός περιλαμβάνει διαφορετικούς τύπους τραυμάτων και επηρεάζει διαφορετικά τμήματα του σώματος, μέσω διαφορετικών συνδυασμών. Ο στόχος της θεραπείας είναι η διατήρηση, όσο το δυνατόν περισσότερων οργάνων και λειτουργιών του σώματος, με τον ελάχιστο περαιτέρω τραυματισμό. Η σήψη από την άλλη μεριά, αποτελεί ένα συχνό ενδονοσοκομειακό νόσημα το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την γενικευμένη φλεγμονώδη αντίδραση του ανθρώπινου οργανισμού (SIRS), αντίδραση η οποία δεν αναπτύσσεται μόνο όταν υπάρχει λοίμωξη, αλλά μπορεί να προκύψει και σε άλλες καταστάσεις στις οποίες έχει συμβεί οξεία βλάβη ιστών. Θεωρείται βέβαιο, πως μόνο οι θεραπευτικοί χειρισμοί των ιατρών δεν είναι αρκετοί να ανατρέψουν τις παραπάνω καταστάσεις. Η τελευταία διαπίστωση, αναδεικνύει τη σημασία της διατροφικής αξιολόγησης και παρέμβασης στους ασθενείς. Επιπλέον το ανοσοποιητικό σύστημα υποβαθμίζεται μετά από τραυματισμό ή ασθένεια. Η χρόνια ασθένεια και η υποθρεψία συντελούν στην αύξηση του ρίσκου για λοιμώξεις και σήψη. Οι παραπάνω λόγοι αποδεικνύουν την χρησιμότητα της ανοσοδιατροφής στην κλινική πράξη. Ο κύριος ρόλος της ανοσοδιατροφής είναι να μειώσει την πιθανότητα επιπλοκών λόγω φλεγμονής και να καλύψει τις αυξημένες ενεργειακές και πρωτεϊνικές ανάγκες ώστε να ενισχυθεί η άμυνα του οργανισμού κατά της φλεγμονής. Εντέλει, το σημαντικότερο είναι ότι η σίτιση θα πρέπει να αποτελεί μέρος ενός ολοκληρωμένου πρωτοκόλλου αντιμετώπισης, καθ’ όλη τη διάρκεια της κλινικής πορείας του εκάστοτε νοσηλευόμενου ατόμου.

At the beginning of the 20th century, clinical nutrition was limited to a few recipes for the treatment of injuries of the digestive tract and progressively became one of the most important chapters of therapeutics. Nowadays, the feeding is possible for all types of patients, for long periods, including those who are in coma, without the ability to chew or swallow, or have little functional or nonfunctional gastrointestinal tract. In short, the clinical nutrition focuses on treating and preventing malnutrition. In relation to trauma and sepsis, those constitute a large part of modern medicine. Severe trauma includes different types of wounds and affects different parts of the human body through different combinations. The goal of treatment is to maintain as many organs and body functions as possible with the minimum of further injury. Sepsis on the other hand, is a common hospital-acquired disease which leads in a widespread inflammatory reaction of the human body (SIRS), a reaction that takes place not only where there is infection, but may occur also, in other situations, in which are violently damaged tissues. It is certain, that only the therapeutic manipulation of doctors is not enough to reverse the above situations. The latest observation reveals the importance of nutritional assessment and intervention to the patients by clinical dietitians. Furthermore, the immune system is deteriorating after injury or illness. Chronic diseases and malnutrition contribute to increased risk for infections and sepsis. These reasons demonstrate the usefulness of immunonutrition in clinical practice. The main role of immunonutrition is to reduce the possible complications due to inflammation and cover the increased energy and protein needs, with purpose, the enhancing of human body's defenses against infection. Finally, the most important is that the feeding should be part of an integrated treatment protocol during the entire clinical course of each hospitalized person.