Οργανικές ηλεκτρονικές διατάξεις.

Abstract

Οι νέες τεχνολογίες φωτοβολταϊκής ενέργειας μπορούν να συμβάλουν στη φιλική προς το περιβάλλον, ανανεώσιμη παραγωγή ενέργειας και μπορούν να οδηγήσουν στη μείωση του διοξειδίου του άνθρακα που ελευθερώνεται με το κάψιμο της καύσιμης ύλης και της βιομάζας (μαζούτ). Κατά τη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, η παγκόσμια κοινότητα έχει αντιμετωπίσει την μείωση στα αποθέματα πετρελαίου, τα ανεπιθύμητα αέρια του φαινομένου του θερμοκηπίου και την ανάγκη ενέργειας στις απομακρυσμένες περιοχές των αναπτυσσόμενων χωρών, όπου η ηλεκτρική ενέργεια και το φυσικό αέριο δεν είναι διαθέσιμο. Αυτοί οι παράγοντες είναι μια σημαντική κατευθυντήρια δύναμη για τη «πράσινη» ηλεκτρική παραγωγή. Η πιο κοινή μορφή ηλιακών στοιχείων είναι βασισμένη στη φωτοβολταϊκή επίδραση (PV) στην οποία το φώς πέφτει σε μια διάταξη ημιαγωγών δύο στρωμάτων (σύνδεση πυριτίου PN) παράγει ένα φωτοβολταϊκό ή μια πιθανή διαφορά μεταξύ των στρωμάτων, ικανό να οδηγήσει μέσω ενός εξωτερικού κυκλώματος. Σήμερα, η πλειοψηφία των ηλιακών στοιχείων αποτελείται από ανόργανους ημιαγωγούς, όπως το Si και GaAs. Μονοκρυσταλλικά φωτοβολταϊκά στοιχεία πυριτίου μπορούν να φθάσουν στις αποδόσεις δύναμης μέχρι 25% (σχήμα 1.1). Ό ως το να κατασκευάσεις αυτά τα στοιχεία απαιτεί πολλά βήματα ενεργειακής εντατικής επεξεργασίας σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες οδηγώντας σε σχετικά υψηλές δαπάνες παραγωγής (ο χρόνος που απαιτείται για ένα ηλιακό κύτταρο να μετατρέψει ένα ποσό ενέργειας ισοδύναμο με αυτήν που κατανάλωσε στην παραγωγή του). Ως εκ τούτου αυτά τα ηλιακά στοιχεία είναι ακόμα πάρα πολύ ακριβά να αντικαταστήσουν μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.