Φόροι-Τέλη.

Abstract

Μια σοβαρή οικονομική πολιτική σταθεροποίησης ξεκινά πάντα από την περιστολή των δαπανών και όχι από την αύξηση των φόρων. Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχει οικονομική εξυγίανση, η οποία αφορά τον περιορισμό των δαπανών στα όρια των εσόδων που έχει ο κάθε πολίτης και περικοπή των περιττών δαπανών (Maddison A., 1995). Η Ελλάδα χαρακτηρίζεται ως μια χώρα με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος εντός της ευρωζώνης και με το εξίσου σοβαρό του δημόσιου ελλείμματος να παραμένει ακόμα. Έως και τις αρχές του 2006, η αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους για την Ελλάδα, ευτυχώς περιορίστηκε μόνο σε συστάσεις. Στο τέλος όμως του έτους 2006 και όταν το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους δημοσιοποίησε τα διάφορα οικονομικά στοιχεία που έδειχναν ότι παρά τις πολλές αποκρατικοποιήσεις και τις προσπάθειες για μια περαιτέρω δημοσιονομική συμμόρφωση, το δημόσιο χρέος διαμορφώθηκε σε υψηλά επίπεδα. Ο θεσμός του φόρου ήταν γνωστός ήδη από την αρχαιότητα. Η σημασία του όμως ως πηγής δημοσίων εσόδων ήταν μικρή, συγκρινόμενη τουλάχιστον με την κυρίαρχη θέση που κατέχει, στη σύγχρονη εποχή, στις πηγές χρηματοδότησης των δημοσίων δαπανών. Στην αρχαιότητα οι κρατικές ανάγκες ήταν περιορισμένες αλλά και οι άλλες πηγές χρηματοδότησης (εκούσιες εισφορές, έσοδα από δημόσια κτήματα) κάλυπταν μεγάλο μέρος των κρατικών δαπανών, έτσι ώστε η σημασία των φόρων ως μέσου χρηματοδότησής τους να είναι υποβαθμισμένη. Ανταποδοτικά τέλη είναι τα βάρη που επιβάλλονται ως αντάλλαγμα της ιδιαίτερης χρησιμοποίησης δημόσιου ορισμένου έργου ή υπηρεσίας, που παρέχεται από τον δήμο ή την κοινότητα σε καθένα από τους δημότες ή τους κατοίκους . Αντίθετα, οι γνήσιοι φόροι, αποτελούν άμεση, οριστική, χρηματική εισφορά των πολιτών προς το κράτος, η οποία καταβάλλεται υποχρεωτικά και άνευ ειδικού ανταλλάγματος, ανεξάρτητα δηλαδή από κάθε συγκεκριμένη αντιπαροχή. Σκοπός τους είναι η κάλυψη δημοσίων δαπανών .