Ο τουρισμός στην Κρήτη την δεκαετία 1990-2000.

Abstract

Η ανάπτυξη του τουρισμού της Κρήτης ακολουθεί σε γενικές γραμμές τις τάσεις ανάπτυξης του Ελληνικού Τουρισμού, ο οποίος ξεκινά στη δεκαετία του ’30, σαν οργανωμένος περιηγητικός τουρισμός, με αποκλειστικό σκοπό την επίσκεψη των σημαντικών αρχαιολογικών χώρων Στα πλαίσια αυτά, ο κύριος πόλος έλξης ήταν η Ακρόπολις των Αθηνών για την επίσκεψη της οποίας οι περιηγητές έφταναν με πλοία στο λιμάνι του Πειραιά. Ανάλογα με το πρόγραμμα, προβλέπονταν επισκέψεις με επίγεια μεταφορά στο Σούνιο, στους Δελφούς, στην Ελευσίνα ή και στις Μυκήνες. Μεγαλύτεροι περίπλοες προέβλεπαν επισκέψεις στην Αρχαία Ολυμπία και σε άλλους σημαντικούς αρχαιολογικούς προορισμούς, μεταξύ των οποίων ήταν και αυτός της Κνωσού, όπου έφταναν μέσω του λιμένα του Ηρακλείου. Από τον περιορισμένο και επιλεκτικό περιηγητικό ή μορφωτικό - εκπαιδευτικό τουρισμό, όπως αυτός ονομάζεται σήμερα, ο τουρισμός της Κρήτης μετεξελίχθηκε όπως ο Ελληνικός αλλά και ο Μεσογειακός σε μαζικό και προσανατολισμένο , κυρίως για τις θερινές διακοπές των Βορειοευρωπαίων , με κυρίαρχα στοιχεία την αναζήτηση του ήλιου , τη διασκέδαση , τη συντροφικότητα , την ανάπαυση κ.α. Η συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών τουριστικών προορισμών ( μεταξύ αυτών και της Κρήτης ) ακολούθησε αυτό το πρότυπο το οποίο, κατ’ αρχήν απαιτούσε την ύπαρξη: • Σημαντικών αρχαιολογικών χώρων ( Κνωσός , Φαιστός) • Ιδιαίτερων φυσικών ή αρχιτεκτονικών χαρακτηριστικών • Ευκολία πρόσβασης, συνήθως από θαλάσσης.