Οι κοινωνικές επιδράσεις του τουρισμού στην Ελλάδα.

Abstract

Με την παρούσα εργασία επιχειρείται να αναλυθούν οι θετικές και οι αρνητικές επιδράσεις του τουρισμού στην ελληνική επικράτεια. Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια να μελετηθεί η αδιαμφισβήτητη κοινωνική διάσταση του τουριστικού φαινομένου. Αρχικά, στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζεται η έννοια και ο ορισμός του τουρισμού, ενώ επιχειρείται μια ιστορική ανασκόπηση του φαινομένου και πώς αυτό πήρε τη μορφή που έχει σήμερα. Επίσης προβάλλονται οι παράγοντες εκείνοι που συνέβαλλαν στην ανάπτυξή του, καθώς και τα είδη των τουριστικών μετακινήσεων. Τέλος γίνεται διαχωρισμός των τουριστών σε κατηγορίες και αναλύονται τα κίνητρα πραγματοποίησης ταξιδιών. Στο δεύτερο κεφάλαιο θα αναφερθούμε στην ελληνική βιομηχανία τουρισμού αναλύοντας τις τάσεις ανάπτυξής του και την αγορά του τουρισμού. Έπειτα γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην απασχόληση και πώς αυτή διαμορφώνεται μέσα στα πλαίσια του τουρισμού. Ακόμη, γίνεται προσπάθεια να αναλυθεί το «προφίλ» του ελληνικού τουρισμού με παράθεση στατιστικών και ιστορικών στοιχείων που αφορούν την πορεία του τουρισμού στην Ελλάδα. Τέλος γίνεται αναφορά τόσο στις ανταγωνίστριες χώρες όσο και στις κύριες χώρες προέλευσης των τουριστών. Στο τέλος του κεφαλαίου αναλύονται τα δημογραφικά και κοινωνικο - οικονομικά χαρακτηρίστηκα των ξένων τουριστών που επισκέπτονται την χώρα. Στα επόμενα κεφάλαια θα εστιάσουμε στις επιπτώσεις του τουρισμού οι οποίες αφορούν συγκεκριμένα τον πολιτισμό και το περιβάλλον. Έτσι, στο τρίτο κεφάλαιο αναλύονται οι θετικές και αρνητικές επιδράσεις του τουρισμού στον πολιτισμό και οι συνέπειες από τη συνάντηση των τουριστών με τους ντόπιους κατοίκους. Ακόμη παρουσιάζεται ο πολιτιστικός τουρισμός και ο ρόλος του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού. Στο τελευταίο κεφάλαιο αναλύονται οι επιδράσεις του τουρισμού στο φυσικό περιβάλλον και το αντίστροφο, πώς δηλαδή η προστασία καθώς και η υποβάθμιση του περιβάλλοντος επιδρούν στην τουριστική ανάπτυξη. Επιπλέον, στο τέταρτο κεφάλαιο γίνεται αναφορά στην αειφόρο ανάπτυξη καθώς και στις εναλλακτικές μορφές τουρισμού, με επίκεντρο τον οικοτουρισμό. Αναλύεται η μεγάλη σημασία της εκπαίδευσης για την καλλιέργεια τουριστικής συνείδησης στις μελλοντικές γενιές, γεγονός που βοηθάει να καθιερωθεί η αειφορία στην τουριστική ανάπτυξη, ενώ γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στα Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης. Τέλος, παρουσιάζεται η σύγχρονη τάση που θέλει τον τουρίστα να αισθάνεται φιλοξενούμενος σε ένα προορισμό και όχι αντικείμενο κερδοφορίας από την ντόπια κοινωνία.