Διερεύνηση των εκπαιδευτικών αναγκών των νοσηλευτών και των παραγόντων που τις διαμορφώνουν σε δημόσια νοσοκομεία της νήσου Κρήτης.

Abstract

Εισαγωγή: Η βασική εκπαίδευση που λαμβάνει κάθε νοσηλευτής είναι αυτονόητο προαπαιτούμενο της επαγγελματικής του επάρκειας. Κάθε επαγγελματίας λοιπόν, με αυξημένο το αίσθημα της ευθύνης και ζήλο για την επαγγελματική του εξέλιξη, αντιλαμβάνεται ότι η συμμετοχή του σε προγράμματα Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης αποτελεί μονόδρομο, δεδομένου ότι ένα μεγάλο ποσοστό των γνώσεων και κλινικών εφαρμογών θεωρείται απαρχαιωμένο μετά την πάροδο των 3-5 ετών. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει και να καταγράψει τις εκπαιδευτικές ανάγκες του νοσηλευτικού προσωπικού και τους παράγοντες που τις διαμορφώνουν σε δημόσια νοσοκομεία της Κρήτης. Υλικό και μέθοδος: Τον πληθυσμό στόχο αποτέλεσαν 141 εργαζόμενοι νοσηλευτές σε δεκαεννέα κλινικές του Β.Γ.Ν.Η και Π.Α.Γ.Ν.Η. Για την συλλογή των πρωτογενών στοιχείων χρησιμοποιήθηκε ερωτηματολόγιο αυτό αναφοράς. Το ερωτηματολόγιο περιελάμβανε 12 ερωτήσεις κλειστού τύπου, οι οποίες αφορούσαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά, τις απόψεις και στάσεις του νοσηλευτικού προσωπικού ως προς τα προγράμματα ΣΕ, τα κίνητρα συμμετοχής τους σε αυτά καθώς και τους παράγοντες που οδηγούν στην αποχή τους από αυτά. Η επεξεργασία των στατιστικών δεδομένων έγινε με το στατιστικό πρόγραμμα ΙΒΜ SPSS24.0. Συγκεκριμένα έγινε περιγραφική στατιστική ανάλυση με μερικές συσχετίσεις και ως αποδεκτό επίπεδο σημαντικότητας επιλέχθηκε το 5%. Αποτελέσματα: Η πλειοψηφία του νοσηλευτικού προσωπικού έχει αντιληφθεί την αναγκαιότητα και την αξία της διοργάνωσης προγραμμάτων Συνεχιζόμενης Εκπαίδευσης στο χώρο της υγείας. Τα ολιγόωρα σεμινάρια, τα συνέδρια και η εξ αποστάσεως εκπαίδευση με τη χρήση νέων τεχνολογιών είναι κορυφαία στις προτιμήσεις των νοσηλευτών ως προς τη μορφή που θα επιθυμούσαν να διεξάγονται τα προγράμματα, καθώς επίσης θα προτιμούσαν τα προγράμματα να πραγματοποιούνται εντός του ωραρίου εργασίας τους. Κύριο κριτήριο για συμμετοχή σε κάποιο πρόγραμμα αποτελεί το προσωπικό ενδιαφέρον που έχουν για αυτό, ανεξαρτήτως αν το διοργάνωσε ο φορέας στον οποίο εργάζονται ή συμμετείχαν κατόπιν δικής τους πρωτοβουλίας. Κατά τη διάρκεια των 3 τελευταίων ετών φαίνεται να επικρατεί σταθερή και ανοδική τάση της συμμετοχής των νοσηλευτών στα προγράμματα που οργάνωσε ο φορέας εργασίας τους όπου η παρακολούθηση ήταν προαιρετική συγκεντρώνοντας μεγαλύτερα ποσοστά συγκριτικά με εκείνα που ήταν υποχρεωτικά. Η ανάπτυξη των γνώσεων και των δεξιοτήτων του προσωπικού αποτελεί τον κύριο λόγο συμμετοχής. Ο περιορισμένος χρόνος που διαθέτουν, η έλλειψη προσωπικού και οι οικονομικοί λόγοι αποτελούν τρεις από τους κύριους παράγοντες που αποτρέπουν την συμμετοχή των νοσηλευτών στα προγράμματα. Συμπεράσματα: Η ΣΕ στην επιστήμη της νοσηλευτικής είναι απαραίτητη και θα πρέπει να θεωρείται αυτονόητο προαπαιτούμενο για την επαγγελματική και προσωπική εξέλιξη του ατόμου και να απευθύνεται σε όλες τις βαθμίδες του προσωπικού, στοχεύοντας και αναδεικνύοντας τη βελτίωση των νοσηλευτικών πράξεων. Κατά πλειοψηφία επικρατεί η επιθυμία για συστηματική διοργάνωση προγραμμάτων συνεχιζόμενης εκπαίδευσης στους επαγγελματίες υγείας.

Introduction: The basic education received by each nurse is a clear pre-requisite for his/her professional competence. Every practitioner, with increased sense of responsibility and zeal for his/her professional development, realizes that his/her participation in Continuing Education (CE) programs is a one-way course of action, since a large percentage of knowledge and clinical applications are considered obsolete after 3-5 years. Aim: The aim of this study was to investigate and record the educational needs of the nursing staff and the factors that shape them in public hospitals in Crete. Material and Methods: The target population consisted of 141 nurses in 19 clinics of the VENIZELEION GENERAL HOSPITAL OF HERAKLION and the UNIVERSITY GENERAL HOSPITAL OF HERAKLION. A self-reporting questionnaire was used to collect the primary data. The questionnaire included 12 closed-ended questions on the demographic characteristics, views and attitudes of the nursing staff in relation to the CE programs, their motivation to participate in them and the factors leading to their abstaining from them. The statistical data was processed using the IBM SPSS24.0 statistical program. Results: The majority of the nursing staff has realized the necessity and value of organizing continuing education programs in the health sector. Long-term seminars, conferences and distance learning using new technologies are at the top of the nurses’ preferences as to the form of programs they would like to be carried out, and would prefer programs to take place within their working hours. The main criterion for participating in a program is their personal interest in this, whether or not it is organized by the organization in which they work or participated on their own initiative. Over the past 3 years, there seems to be a steady and upward trend in the attendance of nurses in programs organized by their workplace, where attendance was optional, with higher rates than those that were mandatory. The development of the knowledge and skills of the staff is the main reason for participation. Their limited time, lack of staff and economic reasons are three of the main factors that prevent nurses from participating in the programs. Conclusions: The CE in nursing science is essential and should be considered a prerequisite for the professional and personal development of the individual and should be addressed to all levels of staff, aiming and highlighting the improvement of the nursing practice. For the majority, there is a desire for the systematic organization of continuing education programs for health professionals.