Το προφίλ του άνδρα – θύματος συντροφικής κακοποίησης: παράγοντες κινδύνου. Μία μελέτη στις αγροτικές και αστικές περιοχές του Δήμου Ηρακλείου.

Abstract

Γενικά: Η κακοποίηση του άνδρα αποτελεί πρόβλημα δημόσιας υγείας. Τα κοινωνικά στερεότυπα παρεμποδίζουν την αναγνώριση και την αντιμετώπιση της. Σκοπός της μελέτης είναι να συμβάλει στην κατανόηση του προβλήματος, στην ανάδειξη των παραγόντων που σχετίζονται με την εμφάνιση της, σε μία χώρα με ελλιπή δεδομένα και στην αντιμετώπισή της. Μεθοδολογία: Έρευνα μη τυχαίας δειγματοληψίας αναλογίας που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 211 ανδρών, ηλικίας 18 ετών και άνω, κατοίκων αγροτικών και αστικών περιοχών του Δήμου Ηρακλείου. Μελετήθηκε το προφίλ του άντρα θύματος συντροφικής κακοποίησης, η ψυχική ανθεκτικότητα, η συχνότητα υποδοχής και οι στρατηγικές αντιμετώπισης της κακοποίησης. Αποτελέσματα: Οι περισσότεροι συμμετέχοντες που απάντησαν θετικά στην υποδοχή κακοποίησης είχαν υποστεί ψυχολογική και κοινωνική-οικονομική κακοποίηση. Η κλίμακα της ψυχικής ανθεκτικότητας συνδέεται με τις κλίμακες της κακοποίησης (ψυχολογική {p=0.000}, σωματική {p=0.000} και σεξουαλική {p=0.002}) με ασθενείς έως μέτριες θετικές συσχετίσεις. Οι κλίμακες της ηλικίας, της διάρκειας της σχέσης σε χρόνια και του μηνιαίου εισοδήματος συνδέονται με τις κλίμακες της κακοποίησης και της ψυχικής ανθεκτικότητας με αρνητικές συσχετίσεις. Όσο υψηλότερο ήταν το μορφωτικό επίπεδο (ψυχολογική {p=0.376}, σωματική {p=<0.205}, σεξουαλική {p=<0.387} και κοινωνική – οικονομική {p=0.203}) και όσο καλύτερη ήταν η εργασιακή κατάσταση (ψυχολογική {p=0.059}, σωματική {p=<0.001}, σεξουαλική {p=<0.001} και κοινωνική – οικονομική {p=0.091}) των αντρών, τόσο μειωνόταν η συχνότητα υποδοχής κακοποίησης. Οι άγαμοι/διαζευγμένοι έχουν περισσότερες πιθανότητες να κακοποιηθούν σε σχέση με τους έγγαμους/σε σχέση (ψυχολογική {p=0.005}, σωματική {p=<0.001}, σεξουαλική {p=<0.001} και κοινωνική – οικονομική {p=0.011}). Οι εισοδηματικές (ψυχολογική {p=0.256}, σωματική {p=0.381}, σεξουαλική {p=0.535} και κοινωνική – οικονομική {p=0.232}) και εκπαιδευτικές (ψυχολογική {p=0.343}, σωματική {p=0.533}, σεξουαλική {p=0.288} και κοινωνική –οικονομική {p=0.900}) ανισότητες μεταξύ συμμετεχόντων και συντρόφων δεν συσχετίζονται με την συχνότητα συντροφικής κακοποίησης. Οι περισσότεροι (35.6%) επέλεξαν ως μέθοδο αντιμετώπισης να επιλύσουν το θέμα με τη σύντροφο, ενώ ελάχιστοι το ανέφεραν στις αρχές ή στην εισαγγελία (3.2%). Συμπεράσματα: Οι άνδρες δύναται να υπάρξουν θύματα συντροφικής βίας όλων των μορφών. Η πρόληψη είναι η καλύτερη αντιμετώπιση. Περαιτέρω έρευνα χρειάζεται για την κατανόηση και επίλυση του φαινομένου.

Background: Men’s abuse is a public health problem. Social stereotypes obstruct its recognition and confrontation. The purpose of this survey is to contribute to the understanding of the problem, to highlight the factors associated with its occurrence, in a country with incomplete data, and its prevention. Methodology: Non-random sampling survey was carried out on a sample of 211 men, aged 18 and over, residents of rural and urban areas of the Municipality of Heraklion. The profile of the male victims of partner abuse, the level of mental resilience, the frequency of victimization and the response strategies were studied. Results: Most subjects report psychological and socioeconomic abuse. Resilience had weak to moderate association with the scale of abuse. The age, duration of the relationship in years and monthly salary had negative association with the scale of abuse. The higher the educational level and the professional achievement of individuals, the higher the frequency of victimization. Single / divorced individuals were more victimized than married individuals and those in a relationship. Income and educational inequalities between participants and their partners were not correlated with the frequency of partner abuse. Most subjects chose the strategy of direct confrontation (35,6%), whereas few chose the option to report their abuse to the authorities (3.2%). Conclusions: Men can be victims of intimate partner violence. Prevention is the best treatment. Further research is needed to understand and tackle the phenomenon.