Η επίδραση της χαραγής σε δύο ποικιλίες αβοκάντο.

Abstract

Το Αβοκάντο (Persea Americana) της οικογένειας Lauraceae (Δαφνωδών) (Crane) είναι ιθαγενές των τροπικών περιοχών του Μεξικού και της Κεντρικής Αμερικής, περιοχές από όπου προέρχονται οι κυριότερες εμπορικές ποικιλίες όπως η Hass και η Fuerte. Το δέντρο, όπου φαίνεται να είναι γνωστό αρκετά παλιά στην Κεντρική και Νότια Αμερική, διαδόθηκε στην Ισπανία το 1601, στην Τζαμάικα το 1650 και στην Ασία το 1850. Σήμερα καλλιεργείται σχεδόν σε όλες τις τροπικές και υποτροπικές χώρες του κόσμου (Morton, 1987). Το αβοκάντο θεωρείται το πιο προικισμένο είδος διατροφής, από όσα προσφέρει έτοιμα η φύση. Ο καρπός του περιέχει 3–30% λάδι (Κουτσαυτάκης και Λιονάκης, 1985), σύστασης όμοιας με εκείνης του ελαιολάδου, πρωτεΐνες 2-3%, υδατάνθρακες 0,5-2%, λιπαρά ακόρεστα (δηλαδή χοληστερίνη 0), τέφρα 1,2-1,5%, βιταμίνες (κυρίως A, B και C) και ανά 100γρ. καρπού 207 θερμίδες. Για το λόγο αυτό, η παγκόσμια παραγωγή έχει σχεδόν διπλασιαστεί τα τελευταία 15 χρόνια, ενώ η κατανάλωση στην Ευρώπη συνεχώς αυξάνεται σε πολλές χώρες και ειδικά στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στη χώρα μας σημαντική προσπάθεια για τη διάδοση της καλλιέργειας του αβοκάντο άρχισε από το 1970. Σήμερα καλλιεργούνται περίπου 4.000 στρέμματα στη Νότια Ελλάδα και κυρίως στην Κρήτη, όπου από αυτά τα 4.000 στρέμματα τα 3.500 περίπου βρίσκονται στα Χανιά (Λιονάκης, 2000). Λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν στη διάθεσή τους οι παραδοσιακές καλλιέργειες, η καλλιέργεια του αβοκάντο παρουσιάζει αξιόλογο οικονομικό ενδιαφέρον. Επιπλέον, η εξαιρετική ποιότητα των Κρητικών Αβοκάντο στην Ευρωπαϊκή αγορά καθώς και η πλεονεκτική θέση στην οποία βρίσκεται η χώρα μας από πλευράς απόστασης τους από τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε σχέση με άλλες χώρες που εξάγουν αβοκάντο στις ίδιες αγορές (όπως Νότια Αφρική, Κένυα, Ισραήλ, Μεξικό κ.α.), καθιστούν σημαντική την καλλιέργεια του αβοκάντο στην Ελλάδα.