Νέα δεδομένα στο επάγγελμα του διαιτολόγου-διατροφολόγου λόγω της τηλεργασίας.

Abstract

Αναμφίβολα το σκοτάδι της πανδημίας που βιώνουμε θα ήταν διαπερασμένο με μα αχτίδα φωτός αν δεν σκεπαζόταν με το πέπλο μιας οικονομικής κρίσης που δεν έχει «εκπνεύσει» ολοκληρωτικά και μετρά στο τόπο μας ήδη δεκατρία έτη, αρχής γενομένης από το 2008, αν και σύμφωνα με πολλούς είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Η ανθρωπότητα ασφαλώς έχει «γνωρίσει» ανά τους αιώνας πολύ χειρότερες μέρες και έχει επιβιώσει. Η ελπίδα δεν «σβήνει» όσο κοινότυπο και αν είναι τούτο. Είναι κοινός τόπος βέβαια πως δεδομένων των συνθηκών δεν είναι όλα τα επαγγέλματα το ίδιο επιφορτισμένα. Τα αμιγώς ιατρικά επαγγέλματα «σηκώνουν δυσθεώρητο άχθος εις τις πλάτες των». Οι διατροφολόγοι, αν και παραϊατρικό επάγγελμα, δεν είναι διόλου ήσσονος σημασίας στον αγώνα που δίνεται. Η διατροφή μαζί με τη επαρκή κατάποση ύδατος και τον ύπνο αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις για να συνεχίσουμε να διαβιούμε(Fezi,2020). Αν προσθέσεις σε αυτό και την επιτακτική ανάγκη για εμφύσηση στο πληθυσμό μιας διατροφής που θα ενισχύσει το ανοσοποιητικό σύστημα εν μέσω πανδημίας καθίσταται ιδιαιτέρως σημαντικός ο ρόλος τους, και ιδίως των κλινικών διατροφολόγων, που αναλαμβάνουν ως επί το πλείστον άτομα με προβλήματα υγείας (Mattiolietal 2020). Πόσο εύκολο είναι όμως να φέρουν εις πέρας αποτελεσματικά το έργο τους δίχως τη φυσική παρουσία των ανθρώπων που αναλαμβάνουν; Πως η τηλεργασία δυσχεραίνει την επικοινωνία με το ήδη μειωμένο από τη προαναφερθείσα κρίση πελατολόγιο; Toύτο αποτελεί αντικείμενο μελέτης του παρόντος πονήματος! Ιδιαίτερες ευχαριστίες αξίζουν όλοι οι επαγγελματίες του κλάδου που δίχως κανένα προσωπικό όφελος, διέθεσαν χρόνο για να μας μιλήσουν σχετικά με τις δυσκολίες και τη μεγάλη αναταραχή που έχει προκαλέσει το πρώτο όπως το δεύτερο lockdown στο χώρο.

Undoubtedly, the darkness of the pandemic we are experiencing would have been pierced with a ray of light if it had not been covered by the veil of an economic crisis that has not completely "exhaled" and counts in our country for thirteen years, starting from 2008, although according to many had started earlier. Mankind has certainly "known" through the centuries much worse days and has survived. Hope is not "extinguished" as commonplace as it is. It is commonplace, of course, that given the circumstances, not all professions are equally responsible. The purely medical professions "lift an invisible burden on their backs". Nutritionists, although a paramedical profession, are by no means insignificant in the struggle that is being waged. Nutrition along with adequate water intake and sleep are the basic conditions for us to continue living (Fezi, 2020). If you add to this the urgent need to infuse the population with a diet that will boost the immune system in the midst of a pandemic, their role becomes particularly important, especially for clinical nutritionists, who take on the role of mostly people with health problems (Mattiolietal 2020). But how easy is it for them to carry out their work effectively without the physical presence of the people they undertake? How does teleworking make it difficult to communicate with the already reduced clientele from the aforementioned crisis? This is the object of study of this work! Special thanks are due to all the professionals in the industry who, without any personal benefit, took the time to talk to us about the difficulties and the great turmoil caused by the first as the second lockdown in the field.