Επικοινωνία των νοσηλευτών με ασθενείς με άνοια - Αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού υλικού.

Abstract

Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας Π.Ο.Υ. (WHO, 2002), η επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής των πληθυσμών παγκόσμια αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους θριάμβους της ανθρωπότητας, αλλά ταυτόχρονα και μια από τις σημαντικότερες προκλήσεις αφού η γήρανση θέτει αυξημένες οικονομικές και κοινωνικές απαιτήσεις πάνω σε όλα τα κράτη. Μέχρι το 2025 ο αριθμός των ατόμων άνω των 60 ετών θα αυξηθεί κατά 250% και μέχρι το 2050 ο αριθμός αυτός θα φτάσει τα 2 δισεκατομμύρια αντικαθιστώντας την τριγωνική πληθυσμιακή πυραμίδα με μια περισσότερο κυλινδρική δομή (WHO, 2002).Η αύξηση του μέσου όρου ζωής σε διάφορες χώρες ανά τον κόσμο, έχει σαν αποτέλεσμα και την αύξηση της συχνότητας παθήσεων της τρίτης ηλικίας όπως η υπέρταση, η στεφανιαία νόσος, η καρδιακή ανεπάρκεια, τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια και η άνοια. Άνοια ορίζεται ως η προοδευτική έκπτωση των γνωστικών εγκεφαλικών λειτουργιών, που έχει ως αποτέλεσμα τον περιορισμό της καθημερινής δραστηριότητας του ασθενούς και στις περισσότερες περιπτώσεις, οδηγεί μακροπρόθεσμα στην ανάγκη για φροντίδα από τρίτους (Τσολάκη & Καζής, 2005). Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η άνοια είναι νόσος και την ταυτίζουν με τη Νόσο Alzheimer. Η άνοια όμως δεν νόσος, αλλά σύμπτωμα η καλύτερα σύνολο συμπτωμάτων. Τα συμπτώματα αφορούν τις νοητικές λειτουργίες και έχουν ως αποτέλεσμα τη σταδιακή και αργή επιδείνωση της ικανότητας του ατόμου να λειτουργεί ικανοποιητικά στην καθημερινή του ζωή. Ο ασθενής εμφανίζει διαταραχή σε μια ή και περισσότερες νοητικές λειτουργίες. Έτσι μπορεί να υπάρχει διαταραχή μνήμης, διαταραχή στο λόγο, στη γραφή και την ανάγνωση, διαταραχή στον προγραμματισμό, την προσοχή και την κρίση ή και διαταραχή στην οπτικοχωρητική ικανότητα: αναγνώριση αντικειμένων ( σε τι χρησιμεύουν), του χώρου, δυσκολία στο χειρισμό των αντικειμένων ή στο ντύσιμο. Τέλος μπορεί να υπάρχει γενικότερη διαταραχή στην προσωπικότητα και στην συμπεριφορά. Η ασθένεια αυτή επηρεάζει σε πολύ υψηλό βαθμό τους φροντιστές γιατί δρα πάνω σε όλους τους τομείς αυτών των ανθρώπων (Τσολάκη, 2004).

According to the World Health Organization. (WHO, 2002), extending the life expectancy of peoples worldwide is one of the greatest triumphs of mankind, but at the same time one of the most significant challenges as aging poses increased economic and economic demands on all states. By 2025 the number of people over 60 will increase by 250% and by 2050 this figure will reach 2 billion by replacing the triangular population pyramid with a more cylindrical structure (WHO, 2002). Increasing the average life expectancy in different countries around the world, it also has the effect of increasing the incidence of elderly diseases such as hypertension, coronary heart disease, heart failure, stroke and dementia. Dementia is defined as the progressive decline in cognitive brain functions, which results in a reduction in the patient's daily activity and in most cases leads to a long-term need for third-party care (Tsolaki & Kazis, 2005). Many people believe that dementia is a disease and identify it with Alzheimer's Disease. But dementia is not a disease, but a symptom of the best set of symptoms. Symptoms are related to cognitive functions and result in a gradual and slow deterioration of one's ability to function satisfactorily in their daily lives. The patient is shown to have one or more cognitive impairments. So there may be memory disorder, speech, writing and reading disorder, programming, attention and judgment disorder or even visual / visual impairment: object recognition (what they are used for), space, difficulty handling objects or clothing. Finally, there may be a general personality and behavioral disorder. This illness has affected carers to a very high degree because it affects all areas of these people.