Η επιδημία της πανώλους του 1592 στο Βενετοκρατούμενο Ηράκλειο.

Abstract

Η επιδημία της πανώλους που έπληξε την πόλη και τα περίχωρα του Ηρακλείου το έτος 1592, κατά τη διάρκεια της Βενετικής κυριαρχίας, αποτελεί την χειρότερη επιδημία στην ιατρική ιστορία της. Για τρία σχεδόν χρόνια, από το 1592 μέχρι το 1595 η πόλη και τα περίχωρα μαστίζονταν από τη χειρότερη επιδημία που ενέσκηψε ποτέ. Φορέας της νόσου, ο ναύτης Lorenzo θεωρείται ότι μετέφερε τη νόσο με πλοίο από την Κωνσταντινούπολη. Η διχογνωμία των γιατρών για την έγκαιρη διάγνωση, η έλλειψη υγειονομικής προετοιμασίας, η ελλειπής υγειονομική δράση, η δριμύτητα και η ένταση της νόσου, ήταν μερικοί από τους παράγοντες που οδήγησαν στην ταχύτατη εξάπλωσή της. Για τρία χρόνια ο πληθυσμός της πόλης και της υπαίθρου αποδεκατίζονταν και όλες οι ελπίδες είχαν εναποτεθεί στη Θεία πρόνοια. Η επικοινωνία με την πόλη διακόπηκε και η πόλη αποκλείστηκε ενώ γίνονταν ταυτόχρονα και συχνές απολυμάσεις για να εξοντωθεί το μίασμα. Οι ασθενείς και οι ύποπτοι απομονώθηκαν στο λοιμοκαθαρτήριο ενώ το υπάρχον στράτευμα ανέλαβε και αλλότρια καθήκοντα προκειμένου να ελεγχθεί αυτή η ακραία κατάσταση. Οι επιπτώσεις της επιδημίας είχαν αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της δημόσιας και ιδιωτικής ζωής των κατοίκων ενώ συνέβη και το πρωτοφανές για τα χριστιανικά χρονικά, η δευτερογαμία των ιερέων και των πρεσβυτίδων. Ο βαθμός θνητότητας ήταν τόσο υψηλός που ο μισός πληθυσμός της πόλης έχασε τη ζωή του και χρειάστηκε επικοισμός για να αναπληρωθεί . Στο τέλος της επιδημίας με δωρεές και ελεημοσύνες οι κάτοικοι έχτισαν μιά εκκλησία αφιερωμένη στον άγιο προστάτη της πανώλους, τον άγιο Ρόκκο θέλοντας με αυτό τον τρόπο να εξευμενίσουν το Θεό για το τέλος των δεινών τους.

The plague epidemic that struck the city and the outskirts of Heraklion in 1592, during Venetian domination, is the worst epidemic in its medical history. For almost three years, from 1592 to 1595, the city and the outskirts were plagued by the worst outbreak ever suffered. Actor of the disease, sailor Lorenzo is believed to have transferred the disease by boat from Constantinople. The controversy of physicians for early diagnosis, lack of sanitary preparation and lack of health effects, severity and intensity of the disease, were some of the factors that led to its rapid spread. For three years, the population of the city and the countryside were decimating, and all the hopes were deposited in divine providence. The communication with the city was interrupted, and the city was shut down while frequent disinfectants were being carried out to eliminate the raid. Patients and suspects were isolated in lazzaretto while the existing army undertook extraordinary tasks to control this extreme situation. The impact of the epidemic has had an impact on all areas of public and private life of the residents, while the unprecedented for Christian times, the secularism of priests and presbyters. The degree of mortality was so high that half of the city's population was losing its life, and it was necessary to settle for replenishment. At the end of the epidemic with donations and thanksgiving, the citizens built a church devoted to the holy patron of the plague, St. Rocco, wishing in this way to condemn the God for the end of their misery.