Διερεύνηση του βαθμού ενσυναίσθησης, ψυχικής ανθεκτικότητας και αντίληψης της ποιότητας φροντίδας του νοσηλευτικού προσωπικού, σε ένα γενικό νοσοκομείο της Κρήτης.

Abstract

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η νοσηλευτική αποτελεί ένα ανθρωποκεντρικό επάγγελμα. Η ενασχόληση με τη φροντίδα μέσα στον ενδονοσοκομειακό χώρο επιτάσσει την καλλιέργεια των διαπροσωπικών ικανοτήτων, ιδιαίτερα αυτή της ενσυναίσθησης, της ικανότητας δηλαδή των νοσηλευτών να μπορούν να έρθουν στη θέση του αρρώστου και να κατανοούν τις σκέψεις και τις ανησυχίες του σαν να τις βιώνουν οι ίδιοι, προκειμένου οι αλληλεπιδράσεις τους με τον ασθενή να μπορούν να οδηγήσουν σε μια θεραπευτική σχέση εμπιστοσύνης. Παράλληλα όμως η προσπάθεια της εμβίωσης του πόνου και των ανησυχιών του άλλου, σε συνδυασμό με την εργασιακή πίεση και το άγχος τα οποία εμπεριέχονται στην εργασία εντώς του στρεσογόνου χώρου του νοσοκομείου καθιστούν αναγκαία την δημιουργία μηχανισμών αντιμετώπισης από το νοσηλευτικό προσωπικό, προκειμένου να μπορέσουν να διαχειριστούν αυτές τις επαγγελματικές αντιξοότητες. Κύρια έννοια σε ότι αφορά αυτές τις διεργασίες προσαρμογής αποτελεί αυτή τις ανθεκτικότητας, της ικανότητας των ατόμων να προσαρμόζονται και να αντιμετωπίζουν καταστάσεις επιτυχώς παρά τις επικείμενες δυσκολίες. Με την φύση της νοσηλευτικής φροντίδας να περιστρέφεται γύρω από την παροχή ποιοτικής φροντίδας στον ασθενή, αποτελεί ενδιαφέρουσα σκέψη η προσπάθεια καθορισμού του πως αντιλαμβάνονται την έννοια της ποιότητας οι νοσηλευτές, καθώς και η ανάδειξη του αν και πως, οι δεξιότητες διασύνδεσης με τον ασθενή και η ικανότητα προσαρμογής στις αντιξοότητες συνδέονται μεταξύ τους και αποτελούν παράγοντες που επηρεάζουν τις αντιλήψεις τους γύρω από το τι περιλαμβάνει η ποιοτική φροντίδα. Σκοπός της παρούσας ερευνητικής εργασίας ήταν η διερεύνηση του βαθμού ενσυναίσθησης του νοσηλευτικού προσωπικού σε σχέση με την ψυχική του ανθεκτικότητα, καθώς και η τυχόν συσχέτισή τους με τον τρόπο που το νοσηλευτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται τη φροντίδα.

It is a common belief that nursing is a human-centered profession. Engaging in inpatient care requires the cultivation of interpersonal skills, especially that of empathy, the ability of the nurses to be able to take the place of the patient and to understand his thoughts and concerns as if they were experiencing them themselves, so that their interactions with the patient can lead to a therapeutic relationship of trust. At the same time, however, the effort to experience the pain and worries of the other, in combination with the work pressure and stress contained in the occupational engagement within the stressful area of the hospital make it necessary to create coping mechanisms by the nursing staff, in order to be able to manage these professional adversities. A key concept in these adaptation processes is that of resilience, the ability of individuals to adapt and deal with situations successfully despite the impending difficulties. With the nature of nursing care revolving around providing quality care to the patient, it is an interesting thought to try to determine how nurses perceive the concept of quality, as well as to highlight whether and how the skill to relate with the patient and the ability of adapting to adversity are interrelated and constitute factors that influence their perceptions of what quality care icludes. Signifying the necessity for the present research was the importance of the subject, along with the small number of relevant researches that have been carried out in the sum of foreign literature, while researches on the nursing staff, which investigate the degree of empathy in combination with the level of resilience and their perceptions of the concept of care seem to be completely absent from the Greek literature. The purpose of this research was to investigate the degree of empathy of nursing staff in relation to their mental resilience, as well as their possible correlations with the way that nursing staff perceives care.