Σακχαρώδης Διαβήτης Τύπου 1 και 2 σε αθλητές.

Abstract

Ο Σακχαρώδης Διαβήτης (ΣΔ), αποτελεί όπως οι ειδικοί επισημαίνουν, την επιδημία του αιώνα. Η νόσος θεωρείται πολυπαραγοντική, και χαρακτηρίζεται σε γενικό πλαίσιο ως διαταραχή του μεταβολισμού. Διακρίνεται κυρίως σε δύο τύπους, τον ΣΔ1 και ΣΔ2, με ιδιαίτερα διακριτές και υφιστάμενες διαφορές. Ο ΣΔ1 χαρακτηρίζεται από προοδευτική καταστροφή των β-παγκρεατικών κυττάρων, με συνεπακόλουθη ανεπάρκεια ενδογενούς παραγόμενης ινσουλίνης, και θεωρείται νόσος αυτοάνοσου χαρακτήρα. Ο ΣΔ2 αντιθέτως, χαρακτηρίζεται από χαμηλή, αλλά όχι ανεπαρκή, παραγωγή ινσουλίνης, σε συνδυασμό με γενικευμένη αντίσταση των κυττάρων στη δράση της. Ο ΣΔ2 δεν θεωρείται αυτοάνοσο νόσημα, αλλά περισσότερο συνονθύλευμα ενός εκτεταμένου ανθυγιεινού τρόπου ζωής και γενετικής προδιάθεσης. Ολοένα και περισσότερες επιστημονικές δημοσιεύσεις αποδεικνύουν τη θετική επίδραση της άσκησης στην πορεία του ΣΔ. Αν και στο παρελθόν πολλοί διαβητικοί ανησυχούσαν για τις αρνητικές επιδράσεις που θα μπορούσε να επιφέρει η άσκηση στην ιδιάζουσα κατάστασή τους, σήμερα είναι γνωστό και επιβεβαιωμένο πως οι διαβητικοί αθλητές έχουν κάθε δικαίωμα στον αθλητισμό, με ισότιμες δυνατότητες ακόμη και για πρωταθλητισμό. Η πρόοδος, αλλά και συνεργασία, των επιστημών της διατροφής, φαρμακευτικής και εργοφυσιολογίας, έχουν συνδράμει ομολογουμένως σημαντικά σε αυτό το επίτευγμα. Η καθοριστική σημασία που διαδραματίζει η διατροφή, στην αύξηση της αθλητικής απόδοσης και την εντατικοποίηση των προπονητικών προσαρμογών, είναι στις ημέρες μας αδιαμφισβήτητη, και έχει πάψει συνολικά να θεωρείται πλέον αμφιλεγόμενη. Η έντονη ωστόσο εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, έχει οδηγήσει στην αναζήτηση παραγόντων και βοηθημάτων που δύναται να αυξήσουν τις επιδόσεις σε ανώτερο βαθμό από τον φυσιολογικώς εφικτό μέσω της διατροφής. Παρουσιάζει συνεπώς ιδιαίτερο ερευνητικό, αλλά και πρακτικό ενδιαφέρον, η διερεύνηση εργογόνων βοηθημάτων και συμπληρωμάτων που θα μπορούσαν δυνητικά να επωφελήσου συγκεκριμένα τους διαβητικούς αθλητές, επιτρέποντάς την υπέρβαση κάθε φυσιολογικού περιορισμού που δυστυχώς τους χαρακτηρίζει.

Diabetes Mellitus (DM), is, as experts point out, the epidemic of the century. The disease is considered multifactorial and is generally characterized as a metabolic disorder. It is mainly divided into two primary and distinctive types; T1D and T2D. The former is characterized by progressive destruction of b-2 pancreatic cells, resulting in complete insulin production deficiency. T1D is by and large, considered an autoimmune disease. T2D, on the other hand, is characterized by inadequate insulin production, combined with inflammatory-mediated, cell insulin resistance. T2D is not considered autoimmune, but rather the result of an extensive unhealthy lifestyle, coupled with a definite genetic predisposition. Compelling evidence demonstrates and supports the positive effect exercise exerts on the course of the DM. A popular notion amongst the diabetic population existed in the past, that allegedly suggested the potential and acute, detrimental effects exercise could posse to DM. It is now, however well accepted that that diabetic athletes are able to exercise, compete, and even master in sports. The continuing progress, but also cooperation, between nutrition, pharmaceutical and ergo physiology sciences, have admittedly contributed significantly to the abovementioned achievement. The crucial importance of nutrition, in aiding athletic performance and supporting training adaptations, is nowadays considered undeniable. However, the intense commercialization of sport, has led to the advancement of the supplement and performance enhancement research field. It is therefore of multidimensional interest to investigate, whether specific ergogenic aids and dietary supplements targeting diabetic athletes exist, allowing physiological restrictions characterizing them to be exceeded.